04 aug Eerste flexibele dubbelzijdige module getest
Om de energieopbrengst van bijvoorbeeld geluidsscherm te verbeteren, kunnen we gebruik maken van albedo. Een groot deel van het zonlicht wordt, afhankelijk van hun albedo, weerkaatst door gebouwen, planten, wegen en bossen. Met dubbelzijdige zonnecellen kunnen we extra energie uit dit diffuse licht halen. En afgelopen vrijdag hebben we de eerste dubbelzijdige dunnefilm module, ontwikkeld in het Rolling Solar project in de praktijk getest.
Eerder heeft TNO, een van de partners in Solliance, met succes dubbelzijdige zonnepanelen getest in het Solar Highways project. Samen met Rijkswaterstaat en Heijmans is een indrukwekkende testlocatie gebouwd naast de snelweg A50 bij Oss. TNO ontwikkelde prototypemodules en monitort sindsdien de opbrengst. De resultaten laten een aanzienlijke toename van de opbrengst zien.
Diffuus licht
Dubbelzijdige zonnepanelen, (panelen met aan twee zijden fotovoltaïsche cellen) gebruiken naast het directe zonlicht ook het licht dat wordt diffuus wordt gereflecteerd door wolken en objecten. Hoewel direct zonlicht de meeste stralingsenergie heeft, wordt diffuus licht ook door fotovoltaïsche materialen omgezet in elektriciteit. Met dit ‘extra’ licht kan de opbrengst van zonnepanelen aanzienlijk toenemen. Dit moet uiteraard passen in de toepassing, (lichtgewicht) geluidsschermen zijn daar een goed voorbeeld van.
Flexibel en lichtgewicht
De volgende stap is een dubbelzijdig en flexibel zonnepaneel, gebruikmakend van dunne-film zonnetechnologie. Op de foto zie je de eerste module die gemaakt is en buiten getest. Nog ver van ‘productie’ maar een functionele proof of principle die gebruikt kan worden om het productieproces, geselecteerde materialen en elektrisch ontwerp te controleren. Uiteraard wordt het paneel ook indoor getest op de reguliere testapparatuur en wordt de prestatie softwarematig gesimuleerd. Dergelijke prototypes zijn ook belangrijk om deze simulaties te valideren.
In het geval van dubbelzijdige zonnepanelen zoals deze, is simulatie belangrijk omdat het inzicht geeft in het elektrisch gedrag en de variaties door kleine verschillen tussen het oostelijk georiënteerde paneel en het westelijk georiënteerde paneel. En ook het gedrag tijdens het spiegelen (de omschakeling van oost naar west in de avond). In deze test hebben we dit spiegelpunt getest en hoewel de details goed bestudeerd moeten worden alvorens definitieve uitspraken te kunnen doen, blijkt uit de combinatie van de simulaties, binnenmetingen en buitenmetingen dat het goed in de gewenste richting gaat.
Albedo (/ælˈbiːdoʊ/) (Latin: albedo, meaning ‘whiteness’) is the measure of the diffuse reflection of solar radiation out of the total solar radiation and measured on a scale from 0, corresponding to a black body that absorbs all incident radiation, to 1, corresponding to a body that reflects all incident radiation.
Surface albedo is defined as the ratio of radiosity to the irradiance (flux per unit area) received by a surface.[1] The proportion reflected is not only determined by properties of the surface itself, but also by the spectral and angular distribution of solar radiation reaching the Earth’s surface.[2] These factors vary with atmospheric composition, geographic location and time (see position of the Sun). While bi-hemispherical reflectance is calculated for a single angle of incidence (i.e., for a given position of the Sun), albedo is the directional integration of reflectance over all solar angles in a given period. The temporal resolution may range from seconds (as obtained from flux measurements) to daily, monthly, or annual averages.
Unless given for a specific wavelength (spectral albedo), albedo refers to the entire spectrum of solar radiation.[3] Due to measurement constraints, it is often given for the spectrum in which most solar energy reaches the surface (between 0.3 and 3 μm). This spectrum includes visible light (0.4–0.7 μm), which explains why surfaces with a low albedo appear dark (e.g., trees absorb most radiation), whereas surfaces with a high albedo appear bright (e.g., snow reflects most radiation).
Albedo is an important concept in climatology, astronomy, and environmental management (e.g., as part of the Leadership in Energy and Environmental Design (LEED) program for sustainable rating of buildings). The average albedo of the Earth from the upper atmosphere, its planetary albedo, is 30–35% because of cloud cover, but widely varies locally across the surface because of different geological and environmental features.[4]
The term albedo was introduced into optics by Johann Heinrich Lambert in his 1760 work Photometria.
source: wikipedia.org
